UNUTAMIYORUM SENİ VEFASIZ YAR.......

Onu Sevmek, 
Çıkışı Olmayan Bir Cehennemden İçeri Gönüllü Girmek,
Ve Hiç Çıkmak İstememekti...
Nasıl Bir Sevgidir Bu?
Eskilerin, "Yana Yana Sevmek" Dedikleri Gibi Bir Şey mi Yoksa?
Ya da Mutluluğun ve Acının Aynı Anda Yaşanmasıyla Duyulan,
Ama Anlatılamayan Bir Haz mı?
Onun Sevmesini İstemeden,
Beklemeden Sadece Sevmek...
Karşındakini Kendi Olduğu İçin,
O Olduğu İçin Sevmek...
Karşılıksız,
Koşulsuz,
Beklentisiz,
Tüm Varlığını Adayarak Sevmek...
Marazi Bir Şeymiş Gibi Geliyor Kulağa,
Ama Değil...!
Nedenini,
Niçinini,
Nasılını Sorgulamadan Sevmektir Bu...
Çizilmiş Sınırları Aşmak,
İncinmeyi,
Yaralanmayı Göze Almaktır...
Bazen Allah'ı Sevmek Gibidir;
Hiç Görmeden,
Dokunmadan,
Sessiz,
Kendi İçinde Kanayarak...
Uzaktan,
Ama Onun Hissetmesini Bekleyerek,
Umarak,
Onsuz Bir Sabırla Sevmek…
 İyileşmek İstemediğimiz Bir Hastalık Gibi
Tüm Acılarına Severek Katlanmak…
Böylesine Zor Bir Seçim Hangi Mantık Kalıbına Sığar Bilmiyorum Ama,
İçinizde Sürekli Sizinle Beraber Olan Birini Düşünmemeye İmkan Var mıdır?
Ya da Yokluğunda Bile Sizde Varlığını Sürdüren Birini?
Baktığınız Her Şeyde,
Duyduğunuz Her Seste Size Kendini Hissettiren O Duygu Yoğunluğu İçinize O Kadar Yerleşmiş,
Bir Anlamda "Siz" Olmuşken,
Bir Daha Görüşmeyecek Olmanız Bile Söz Konusuyken,
Ayrı Olduğunuz Aklınıza Bile Gelmezken,
Gerçeklerinizden,
Korkularınızdan,
Kendinizden,
Kimsesizliğinizden Kaçıp Onda Saklanırken,
Onu Düşünmemek,
Kendi Kıyametinizi Yaşamak Değil midir?
Böyle Duygularla Yüklüyken Unutmak Mümkün müdür? 
UNUTAMIYORUM SENİ VEFASIZ YAR.......